نقد و بررسی محافظ ولتاژ پالس کنترل مدل PCC100 مناسب برای کامپیوتر به طول 1.8 متر

پیدا کردن ارزان ترین قیمت محافظ ولتاژ پالس کنترل مدل PCC100 مناسب برای کامپیوتر به طول 1.8 متر در میان فروشگاه های اینترنتی ایران، همچین می توانید نقد و بررسی محافظ ولتاژ پالس کنترل مدل PCC100 مناسب برای کامپیوتر به طول 1.8 متر و مقایسه با سایر محصولات مطالعه کنید، محصولات فروشگاه دیجی کالا را با سایر فروشگاه های مقایسه کرده و از کد تخفیف استفاده کنید.

فروشگاه دیجی کالا را در تیاندا می توانید بررسی کنید. در قسمت پروفایل فروشگاه دیجی کالا، می توانید از تخفیف و حراج روزانه دیجی کالا با خبر بشوید. همچنین کد تخفیف دیجی کالا پیدا کنید و از کوپن تخفیف دیجی کالا در خرید خود استفاده کنید.

نتایج پژوهش جدید در نشریه‌ی فیزیکال ریویو لترز منتشر شده است.

ارتفاع (متر)

علاوه بر این، انجام انفجارها در سطح زمین یا نزدیکی آن با بارش رادیواکتیو قابل‌توجهی همراه بود. برای حل این مشکل، پیشنهاد شده بود تا از راکت‌های حامل نظیر ساترن ۵ یا راکت‌هایی بزرگتر برای رساندن اوراین به ارتفاع اولیه استفاده شوند؛ اما محدودیت بودن وزنِ محموله‌ی این راکت‌ها با مزیت اصلی پیش‌رانش پالس هسته‌ای، یعنی حمل محموله‌های بزرگ در تناقض بود. علاوه بر محیط بیرون، سرنشینان اوراین نیز باید از تابش‌های رادیواکتیو در امان می‌ماندند و در این راستا، طرح‌هایی برای حفاظت از محفظه‌ی حمل سرنشینان در برابر تابش‌های رادیواکتیو ارائه شده‌ بود؛ البته به‌واسطه‌ی ماهیت راهبردی پروژه‌ی اوراین، اطلاعات چندانی پیرامون این راهکارها منتشر نشده است.

مقایسه مستقیم دو غول اقیانوسی از دوره‌های مختلف: گونه Cymbopsondylus youngorum از عصر تریاسه (گونه جدیدی که در مقاله توصیف شده است) درمقایسه‌با نهنگ عنبر امروزی و انسان.

۱۰

تیم سیتی ترانسفورمر، این خودروی برقی و کوچک تغییر شکل‌دهنده را گامی مهم در راستای برطرف کردن مشکل وضعیت بد ترافیکی در کلان‌شهرهای جهان می‌داند. مسئولان این شرکت برآورد می‌‌کنند که رانندگان ترانسفورمر هنگام یافتن جای پارک در خیابان‌های شلوغ شهری ۱۰ برابر راحت‌تر خواهند بود و تأکید می‌کنند که خودروهای با اندازه سنتی با پیشرانه‌های بزرگ برای ساکنان شهرها بیش از حد سنگین هستند. آن‌ها می‌گویند چنین خودروهایی بیشتر عمر خود را در پارکینگ‌ها می‌گذرانند و اغلب در حالتی رانندگی می‌کنند که یک یا چند صندلی بدون سرنشین است و هنگام حرکت با سرعت متوسط ۱۷ کیلومتر بر ساعت در خیابان‌های شهر، بار زیادی حمل می‌کنند که به آن نیاز ندارند.

به هنگام افسردگی بخشی از مغز بیش‌فعال شده و با گذشت زمان افسردگی را تشدید می‌کند. محققان با تحقیق بر روی این قسمت از مغز ۱۶ بیمار متوجه شدند که TMS باعث پایین آمدن فعالیت آن می‌شود و در واقع افسردگی را متوقف می‌کند.

-

در دورانی که بسیاری از دانشمندان معتقد بودند با کمک انرژی هسته‌ای می‌توان بخش عظیمی از مشکلات بشر را رفع کرد؛ دانشمندانی همچون استنی‌سواف اولام (ریاضیدان و فیزیکدان هسته‌ای لهستانی-آمریکایی) و فریمن دایسون (فیزیکدان نظری بریتانیایی-آمریکایی) در اندیشه‌ی خلق فضاپیماهای عظیم‌الجثه‌ای بودند که می‌توانستند محموله‌هایی به وزن صدها یا هزاران تن را با کسری از سرعت نور به فواصل دوردست در فضا برسانند. اما اگر می‌خواهید بدانید چرا امروزه شاهد پرواز کشتی‌های فضایی چندصد تنی به‌سوی فضا نیستیم؛ بهتر است در این مقاله از مجموعه مقالات مهندسی بی‌نهایت با تیاندا همراه باشید.

۱۲۰۰

سیتی ترانسفورمر با ارتفاع ۱۵۸ سانتی‌متر، از کابین محصور با دو در بال فالکون بهره می‌برد. در داخل کابین، سیستم تهویه مطبوع داخلی دو بزرگسال را پشت سر هم قرار می‌دهد و سیتی ترانسفورمر همچنین نسخه‌ای برای راننده بزرگسال و دو کودک در نظر گرفته است. طراحی شامل یک یا چند کیسه هوا می‌شود.

ساختار اوراین

گونه‌ی پایه

آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور میزبان بهترین تکنولوژی‌های لیزری دنیا است و تصادفی نیست مشتاقانه به‌دنبال درک ماهیت نوری است؛ زیرا دست‌یافتن به این تکنولوژی می‌تواند روش زندگی انسان را به‌کلی دگرگون سازد.

قدرت بمب‌ها (کیلوتن) تعداد بمب‌ها برای رسیدن به مدار نزدیک زمین

فسیل جدید به‌طور چشمگیری روند تکامل سریع اندازه بدن بزرگ در ایکتیوسورها را مستند می‌کند. درمقابل، نهنگ‌ها مسیر متفاوتی برای رسیدن به اندازه بدن بزرگ را طی کرده‌اند که بسیار طولانی‌تر و کندتر بوده است.

-

در حال حاضر طرح‌های متعددی برای استفاده از این کاتالیزورها در راکت‌های هسته‌ای ارائه شده است. برخی از این طرح‌ها صرفا از شکافت هسته‌ای استفاده می‌کنند و با هدف سفر به سیاره‌های دیگر در منظومه‌ی شمسی شکل گرفته‌اند؛ اما برخی دیگر نیز از ترکیب شکافت و همجوشی هسته‌ای استفاده می‌کنند و خواهند توانست انسان‌ها را به ستار‌ه‌های دوردست برسانند.

اما TMS مزایای بسیاری دارد چرا که نیازی به دارو نداشته و تنها عوارض جانبی آن برخی سردردهای کوتاه است. البته این روش علی‌رغم داشتن تایید استفاده در مصارف پزشکی، بسیار کم مورد استفاده قرار می‌گیرد.

-

۶۰

پیش‌رانش پالس هسته‌ای چگونه کار می‌کند؟

۸۰۰ فیزیک‌دانان به‌کمک پالس‌های درون پلاسما محدودیت سرعت نور را شکستند

جدول مقایسه‌ی مشخصات گونه‌های مختلف اوراین با راکت ساترن ۵

این آزمایش به پژوهشگران فیزیک پلاسما و کوانتوم کمک می‌کند تا محدودیت‌های جدید را بشناسند و بر اساس این محدودیت‌ها، دقت را در مدل‌های آزمایشی افزایش دهند‌. به‌طور‌کلی، این خبری خوش برای مهندسان است تا برای دورزدن این محدودیت‌ها دست به کار شوند.

اما جدای از این پیمان، عوامل دیگری نیز در پایان کار اوراین نقش بازی می‌کردند. نبود مأموریتی مشخص برای اوراین یکی از این عوامل بود. سؤال این است که چرا باید صدها نفر را راهی سفرهای بین‌سیاره‌ای کنیم؟ چرا باید ماهواره‌هایی به وزن ده‌ها تن را در مدار زمین قرار دهیم؟ حتی اگر دلیلی منطقی برای چنین ماموریت‌هایی وجود داشت، در فضای جنگ سرد، ساخت چنین فضاپیمایی می‌توانست با واکنش‌های غیرمنتظره‌ای از سوی اتحاد جماهیر شوروی روبه‌رو شود؛ واکنش‌هایی که می‌توانستند به جنگ در فضا منتهی شوند.

طرح دیدالوس بر مبنای روشی موسوم به همجوشی محصورسازی لختی (Internal Confinement Fusion) بنا شده بود که به‌اختصار ICF نامیده می‌شود. پیش‌ران‌های مبتنی بر همجوشی محصورسازی لختی از واکنش‌های هسته‌ای کوچکی استفاده می‌کنند که با دقت کنترل می‌شوند. در این پیش‌ران‌ها، از گلوله‌هایی از جنس دوتریوم و هلیوم-۳ استفاده می‌شود؛ البته به‌دلیل نایاب بودن هلیوم-۳ در سطح زمین، پیشنهاد شده بود تا این ماده از ماه یا مشتری استخراج شود.

۸۰۰

عوامل فوق در کنار تمرکز روی ارسال انسان به ماه با استفاده از راکت‌های شیمیایی، در نهایت باعث پایان یافتن پروژه‌ی اوراین شدند؛ پروژه‌ای که می‌توانست آینده‌ی انسان در فضا را دگرگون کند.

مهندسی بی‌نهایت: پیش رانش پالس هسته‌ای و رؤیای کشتی‌های فضایی ۵۷۰۰

پژوهشگران اخیرا در مجله‌ی Science گونه جدید را گزارش کردند که Cymbospondylus youngorum نام گرفته است. این خزنده دریایی که آرواره‌های بسیار بزرگی داشت، ۲۴۷ میلیون سال پیش در دوران تریاسه زندگی می‌کرد. جانور مذکور نیز همچون دیگر موجودات آن زمان، عجیب بود. اشمیتز می‌گوید: «حیوانی را تصور کنید که مانند اژدهای دریایی است: بدنی دوکی‌شکل و بسیار بلند و اندام‌هایی که به شکل باله درآمده‌اند و دمی بلند».

بازی با ویژگی‌های کوانتومی نور ما را به‌سرعت به سیاره دیگر نمی‌رساند؛ اما برای تکنولوژی اپتیک و لیزر کمک‌ بزرگی خواهد بود. فیزیک‌دانان مدتی است که سرعت محدود پالس‌های نور را به چالش می‌کشند. آن‌ها با استفاده از روش‌های مختلف مانند استفاده از گاز‌های سرد اتمی و مواد دارای خاصیت دوشکستی و فیبر نوری سعی می‌کنند بر محدودیت سرعت پالس‌های نوری غلبه کنند تا این ویژگی را به‌نفع بشر استفاده کنند.

در دهه‌ی پنجاه، اولین تلاش جدی برای عملی‌سازی ایده‌ی پیش‌رانش پالس هسته‌ای در قالب پروژه‌ی «اورایِن» تحقق یافت. هدف این پروژه، کنترل انرژی حاصل از شکافت‌هسته‌ای برای ارسال محموله‌های بزرگ به فواصل دوردست در فضا بود. در ادامه، با پروژه‌ی اوراین بیشتر آشنا می‌شویم.

* اوزان ذکر شده بر اساس واحد تن آمریکایی است که معادل ۹۰۷ کیلوگرم می‌باشد.

بر خلاف خودروهای سدان یا کراس‌اور بزرگ، سیتی ترانسفورمر دارای پیشرانه‌ی برقی متراکم ۲۰ اسب بخاری است که از یک موتور الکتریکی ۱۰ اسب بخاری روی هر کدام از چرخ‌های عقب بهره می‌برد. این موتورها حداکثر سرعت ۹۰ کیلومتر بر ساعت در حالت عرض کامل خودرو یا ۴۰ کیلومتر بر ساعت در حالت حداقل عرض خودرو ارائه می‌دهند. مسئولان سیتی ترانسفورمر تخمین می‌زنند که ظرفیت پیمایش این خودروی الکتریکی بین ۱۲۰ تا ۱۸۰ کیلومتر باشد و می‌گویند باتری می‌تواند به سرعت در ۳۰ دقیقه تا ۸۰ درصد ظرفیت شارژ شود. قطر چرخش این خودرو ۸٫۵ متر است و برای توقف به ترمزهای دیسکی جلو و عقب نیاز دارد. این خودرو از ترمز ضد قفل و سیستم پایداری الکترونیکی برای بهبود ایمنی استفاده می‌کند.

آینده

۳۳۵۰

برخلاف بسیاری از طرح‌های مطرح شده برای جایگزینی راکت‌های شیمیایی که تا عملی شدن فاصله‌ی زیادی دارند، امکان تبدیل طرح مفهومی اوراین به یک فضاپیمای واقعی حتی در دهه‌ی ۵۰ و ۶۰ هم وجود داشت. نمونه‌های مینیاتوری اوراین با مواد منفجره‌ی متعارف شش بار مورد آزمایش قرار گرفتند. پروژه‌ی اوراین درحالی در سال ۱۹۶۵ تعطیل شد که دانش‌فنی لازم برای ساخت نمونه‌ی واقعی اوراین به‌طور کامل مهیا شده‌ بود.

۵۶ ۶۱۰۰ ۰.۰۳ ۱۶۰۰

از زمان پایان یافتن پروژه‌ی اوراین، سازمان‌های مختلف پروژه‌هایی را برای بهبود طرح اوراین به انجام رسانده‌اند. تمرکز این پروژه‌ها نه بر بازسازی ایده‌ی اوراین، بلکه بر بهبود این طرح معطوف بوده است. در ادامه با برخی از این طرح‌های پیشنهادی بیشتر آشنا می‌شویم.

موتورهایی که از همجوشی محصورسازی لختی استفاده می‌کنند به‌ مراتب از سیستم ساده‌ی مورد استفاده در اوراین پیچیده‌تر هستند و البته اندازه‌ی بزرگتری هم خواهند داشت. در مقابل، این موتورها تمیزتر، امن‌تر و دارای بازده بالاتر خواهند بود.

سیتی ترانسفورمر با نوار روشنایی تمام‌عرضی در جلو و کابین زاویه‌دار، شباهت چندانی با رنو توئیزی (Renault Twizy) ندارد؛ اما به‌سختی می‌توان آن را نگاه کرد و به یاد توئیزی نیفتاد. سیتی ترانسفورمر ۲۵۰ سانتی‌متر طول و ۱۴۰ سانتی‌متر عرض دارد که تقریبا با ابعاد توئیزی (۲۳۴ سانتی‌متر طول و ۱۲۴ سانتی‌متر عرض) برابر است.

در دهه‌ی هشتاد آمریکایی‌ها هم با پشتیبانی ناسا پروژه‌ای موسوم به Longshot را کلید زدند. این پروژه هم از ایده‌ی همجوشی محصورسازی لختی استفاده می‌کرد و می‌توانست به انسان‌ها اجازه دهد تا در مدت ۱۰۰ سال به سیستم ستاره‌ای آلفا قنطورس برسند. با این وجود، هر دو طرح دیدالوس و Longshot، برخلاف اوراین، برای تبدیل شدن به یک فضاپیمای واقعی، نیازمند پیشرفت‌های شایان‌توجه در زمینه‌ی فناوری همجوشی هسته‌ای هستند.

۴۰۰۰ ۵۳۰۰ پالس‌های مغناطیسی می‌توانند به درمان افسردگی کمک کنند

اوراین برای پیش‌رانش به انفجار صدها بمب هسته‌ای کوچک در فضای آزاد متکی بود؛ این مسئله امکان بازگشت و رها شدن مواد رادیواکتیو باقی‌مانده به سطح زمین را فراهم می‌کرد و همین مسئله موجب دامن زدن به نگرانی‌های زیست‌محیطی می‌شد.

مزایای پیش‌رانش پالس هسته‌ای

۲

در سال ۱۹۹۰ تحقیقاتی در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا به انجام رسید که حاصل آن توسعه‌ی طرحی برای استفاده از پادماده برای سرعت بخشیدن به واکنش‌های هسته‌ای بود. بر اساس این طرح، واکنش پادپروتون‌ها درون هسته‌ی اورانیوم موجب آزادسازی انرژی و در نتیجه شکافت هسته‌ی اتم می‌شود؛ چیزی شبیه به رأکتورهای هسته‌ای متعارف. حتی تعداد کمی از این واکنش‌ها می‌توانند منجر به شروع زنجیره‌ای از واکنش‌های هسته‌ای شوند؛ واکنش‌هایی که در حالت عادی برای انجام شدن به مقدار زیادی سوخت نیاز دارند. برای مثال، در حالی که جرم بحرانی پلوتونیوم ۱۱.۸ کیلوگرم است، در صورت استفاده از کاتالیزورهای پادماده، این مقدار به کمتر از یک گرم کاهش می‌یابد.

برای کسانی که فکر می‌کنند روزی خواهد رسید تعطیلات آخر هفته را با سرعت ورای سرعت نور به قنطورس سفر کنند، باید بگوییم نباید امیدوار باشند. قوانین فیزیک محدودیت‌هایی برای جاندارانی با ابعاد مکانیکی مانند انسان‌ها دارد و این محدودیت‌ها تا امروز از بین نرفته‌اند. دور از انتظار است که بتوانیم با سرعت نور یا حتی نزدیک به سرعت نور سفر کنیم؛ ولی می‌توانیم از ویژگی خاص ذرات پلاسمایی به‌نفع خود استفاده کنیم که با سرعت بیشتر از نور می‌توانند سفر کنند؛ اما چگونه؟

این پروژه اولین تحقیق در زمینه‌ی اندازه‌گیری تاثیر TMS بر روی مغز بوده است و نتایج آن نشان می‌دهند که این روش می‌تواند یک سوم از بیمارانی که به داروهای قدیمی واکنش مثبتی نشان نمی‌دهند را درمان کند.

تصویری از Cymbospondylus youngorum در اقیانوسی از عصر تریاسه که سرشار از حیات است. در این محیط اقیانوسی باز آمونیت‌ها (شاخ‌قوچی) و ماهیان مرکب فراوان بودند.

پروژه‌ی دیدالوس و استفاده از همجوشی هسته‌ای

در ابتدای شروع فعالیت، لایه‌ای از مواد شدیدالانفجار، موجب حرکت لایه‌ی آلومینیومی و دیگر لایه‌های فشار به سمت لایه‌ی دوتریوم-تریتیوم می‌شوند. در نتیجه‌ی افزایش شتاب حرکت این لایه‌ها و ایجاد فشار، لایه‌ی دوتریوم-تریتیوم به‌اندازه‌ای گرم خواهد شد که همجوشی هسته‌ای به وقوع خواهد پیوست. در این طرح، جرم بحرانی هسته‌ی شکافتی (کمترین جرم لازم برای ایجاد زنجیره‌ای پایدار از واکنش‌‌های هسته‌ای) به مراتب کاهش می‌یابد؛ چرا که نوترون‌های حاصل از همجوشی هسته‌ای، نرخ شکافت را افزایش می‌دهند.

۸۰۰

در دهه‌ی هفتاد، دانشمندان بریتانیایی نسبت به ایده‌ی پیش‌رانش پالس هسته‌ای علاقه‌مند شدند؛ اما آن‌ها ترجیح دادند طرح خود را بر مبنای ایده‌ی متفاوتی بنا کنند. پروژه‌ی بریتانیایی‌ها که به‌نام یکی از اساطیر یونان، دیدالوس (Daedalus) نام گرفته بود، از ایده‌ی همجوشی هسته‌ای برای ارسال یک سفینه‌ی رباتیک به فضا استفاده می‌کرد.

سیتی ترانسفورمر دقیقاً باعث نمی‌شود توئیزی خیلی متورم به نظر برسد؛ اما این ۲۴ سانتی‌متر هنگامی که می‌خواهید با ناامیدی وسیله‌ی نقلیه‌ای را در فضای کوچکی که توسط دو شاسی‌بلند پارک‌شده باقی‌ مانده است، جا بدهید، بسیار در خور توجه است. یکی از اشکالات ظاهری طراحی سیتی ترانسفورمر این است که آینه‌های جانبی هر چند کوچک به نظر می‌رسند، کمی بیشتر از حداقل عرض ۱۰۰ سانتی‌متری خودرو بیرون آمده‌اند. امیدواریم هنگام استفاده‌ی کامل از ساختار فوق‌العاده باریک ترانسفورمر، آینه‌ها حداقل برای جلوگیری از هرگونه آسیب به سمت داخل تا شوند.

۴۰

اندازه ایکتیوسور جدید شاید به بهترین شکل درمقایسه‌با اندازه انسان نشان داده شود

هواپیمای کاغذی به طول ۱۳.۵ متر برروی صحرای آریزونا به پرواز درآمد

به‌عقیده‌ی طراحان، عملکرد مدوسا بهتر از اوراین خواهد بود؛ چرا که بادبان مدوسا نسبت به صفحه‌ی فشار اوراین مقدار بیشتری از انرژی حاصل از انفجار را جذب می‌کند. علاوه‌ بر این، بادبان مدوسا در مقایسه با صفحه‌ی فشار اوراین به‌مراتب سبک‌تر خواهد بود. همچنین، کشش دائمی میان بادبان و سفینه‌ی اصلی باعث خواهد شد تا جذب شوک حاصل از انفجار در مدوسا راحت‌تر از اوراین باشد. بر اساس اندازه‌گیری‌ها، مدوسا می‌تواند تکانه‌ی ویژه‌ای بین ۵۰ تا ۱۰۰ هزار ثانیه ایجاد کند.

مهندسی بی‌نهایت: راکت های گرماهسته‌ای؛ سفر به مریخ در ۴۵ روز

منابع: MSNBC | Ubergizmo| لینک مطلب

در سال ۲۰۰۵، شاهد ارائه‌ی راهکار جدیدی در زمینه‌ی پیش‌رانش پالس هسته‌ای بودیم که ترکیبی از شکافت و همجوشی هسته‌ای است. در این راهکار، یک هسته‌ی شکافتی با لایه‌ای از دوتریوم-تریتیوم احاطه شده است. همانگونه که در شکل زیر می‌بینید، همین حلقه نیز با حلقه‌های مختلفی فراگرفته شده است.

وزن محموله تا مدار نزدیک زمین (تن) اوراین می‌توانست به‌عنوان ابزاری دفاعی برای جلوگیری از برخورد سیارک‌ها با زمین مورد استفاده قرار گیرد گونه‌ی پیشرفته سرنوشت اوراین

سخن آخر

قانون محدودیت سرعت برای اجرام احتمالا هیچ‌وقت نقض نشود؛ اما در فیزیک کوانتوم قوانین بازی همیشه ما را متعجب می‌کند. در این مرحله از فیزیک، از هیچ‌چیز اطمینان ندارید و تقریبا تمامی قوانین کلاسیک یکی پس از دیگری از کارایی می‌افتند و راه را برای عجیب‌ترین حقایق دنیای کوانتوم هموار می‌کنند. نیلز بور درباره فیزیک کوانتوم می‌گوید: «اگر با مطالعه فیزیک کوانتوم گیج نشده‌اید، پس واقعا آن را نفهمیده‌اید.»

همان‌گونه که از سطور فوق برداشت می‌شود،‌ به‌ جز طرح اوراین، باقی ایده‌های مرتبط با پیش‌رانش پالس هسته‌ای تا تبدیل شدن به ایده‌های عملی فاصله‌ی زیادی دارند؛ حتی ایده‌ی اوراین نیز با وجود چالش‌ها و نگرانی‌های مرتبط با پیش‌رانش هسته‌ای، احتمالا هیچ‌گاه رنگ واقعیت به خود نمی‌گیرد. با این حال، در کنار استفاده از انرژی هسته‌ای، محققین در جستجوی راهکارهای دیگری نیز برای سفر به اعماق فضا هستند؛ اما امکان رسیدن به مقاصد دوردست در فضا، دست کم در آینده‌ی نزدیک برای بشر مهیا نخواهد شد.

پیش‌رانش پالس هسته‌ای با کاتالیزورهای پادماده

پروژه‌ی اوراین

با توجه به امکان کاهش جرم بحرانی مواد شکافتی، انفجارها نیز کوچکتر بوده و کنترل آن‌ها در محفظه‌ی احتراق ساده‌تر خواهد بود؛ همین مسئله باعث می‌شود تا بازده این طرح بالاتر از اوراین باشد. همچنین، به دلیل این‌که واکنش همجوشی به‌وسیله‌ی مواد انفجاری متعارف انجام می‌شود، برخلاف طرح‌هایی همچون دیدالوس، نیازی به استفاده از دستگاه‌های بزرگ و سنگین برای تابش لیزر یا دیگر پرتوهای پرانرژی وجود نخواهد داشت. چنین مسئله‌ای به فضاپیماهای ترکیبی اجازه می‌دهد تا وزن کمتری داشته باشند و با کمک راکت‌های متعارف به فضا ارسال شوند. شایان ذکر است که براساس محاسبات انجام‌شده، هزینه‌ی ساخت و به‌کارگیری فضاپیماهای ترکیبی به‌اندازه‌ی هزینه‌های مربوط به فضاپیماهایی است که صرفا از شکافت یا همجوشی هسته‌ای استفاده می‌کنند.

سیتی ترانسفورمر از خودروی برقی کوچک با طول ۲٫۵ متر رونمایی کرد

سازندگان اوراین ایده‌های بزرگتری هم در سر داشتند؛ غول‌پیکرترین طرح پیشنهادیِ آن‌ها «سوپر اوراین» نام داشت و قرار بود وزنی معادل هشت میلیون تن داشته باشد. وقتی عدد هشت میلیون تن را با وزن ۶۴۶ هزار تنی بزرگترین کشتی جهان، یعنی کشتی سی‌وایز بزرگ مقایسه می‌کنیم؛ متوجه خواهیم شد که مهندسان و دست‌اندرکاران پروژه‌ی اوراین چه برنامه‌های بزرگی در سر داشتند. جالب این است که عملی ساختن چنین طرح عظیمی با مواد اولیه و فناوری‌های موجود در اواخر دهه‌ی پنجاه میلادی امکان‌پذیر بود. فریمن دایسون در یکی از طرح‌های خود پیشنهاد داده بود تا صفحه‌ی فشار در سوپر اوراین از اورانیوم یا عنصرهای فرااورانیوم ساخته شود تا در زمان رسیدن به‌مقصد، امکان‌تبدیل صفحه‌ی فشار به منبعی برای تامین انرژی وجود داشته باشد.

البته این تحقیق ایراداتی نیز دارد که از آن جمله می‌توان به جامعه‌ی آماری کوچک و نبود اطلاعاتی در مورد پایداری این تغییرات اشاره کرد. اما ۳۰ سال است که ما روشی جدید برای درمان افسردگی داریم اما به آن بی‌توجه بوده‌ایم. کاترین هارمر، عصب شناسی از دانشگاه آکسفورد که البته در این تحقیق حضور نداشته است، می‌گوید:

۲۵

پژوهشگران برای اولین‌بار در سال ۱۹۹۸ متوجه فسیل‌های ایکتیوسورها شدند که در صخره‌های کوه‌های آگوستا در شمال غربی نوادا گیر کرده بود. اشمیتز گفت: «تنها چند مهره از سنگ بیرون زده بود، اما مشخص بود حیوان بزرگی بوده است». پژوهشگران سرانجام در سال ۲۰۱۵ موفق شدند به کمک هلیکوپتر آن را به‌طور کامل از میان سنگ‌ها بیرون آورند. فسیل‌های باقیمانده شامل جمجمه، شانه و زائده باله‌مانند بود که به موزه تاریخ طببیعی لس‌آنجلس منتقل شد و در آنجا آماده‌سازی و تجزیه‌و‌تحلیل آن انجام شد.

فوتون می‌تواند در نقش حامل نیرو نیز عمل کند. در این حین، پالس‌های نور می‌تواند امواج ساده‌ و منظمی از خود منتشر کند. بالا‌و‌پایین‌رفتن گروه‌های امواج نوری با آهنگ یکنواخت در فیزیک با عنوان «سرعت گروه» شناخته می‌شود. بسته به شرایط الکترومغناطیسی اطراف موج می‌توان سرعت گروه را افزایش یا کاهش داد.

پژوهشگران آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور در کالیفرنیا و دانشگاه روچستر در نیویورک در کمال تعجب توانستند با شکافتن تعداد زیادی از ذرات باردار در سامانه‌ای با دمای زیاد، سرعت امواج نور را در داخل پلاسما تا ۳۰ درصد افزایش دهند.  فوتون، ذره کوانتومی تابش الکترومغناطیسی یا همان نور، با عبور از خلأ کیهانی با سرعت سیصد کیلومتربرثانیه محدودیتی در سرعت اجرام دیگر به‌وجود می‌آورد. این یعنی هیچ جرمی با سرعت بیشتر از سرعت نور نمی‌تواند در خلأ حرکت کند.

ساختار و ویژگی‌های اوراین

چگونگی کارکرد مدوسا در یک مدل سه‌بعدی

در طرح اولیه، ساخت نمونه‌ی سرنشین‌داری به وزن چهار هزار تن و با قابلیت حمل ۲۰۰ سرنشین در دستور کار قرار گرفت. با توجه به وزن و ابعاد در نظر گرفته شده، لازم بود تا از ۸۰۰ بمب اتمی کوچک با بازده ۰.۱۵ کیلوتن برای قرار گرفتن اوراین در مدار زمین استفاده شود؛ این میزان بازده در عمل معادل یک دهم بازده بمب اتمی استفاده شده در هیروشیما بود. General Atomics در نظر داشت گونه‌های مختلفی از اوراین را با ابعاد و ظرفیت‌های مختلف تولید کند. در جدول زیر می‌توانید مشخصات این گونه‌های مختلف را مشاهده و با مشخصات راکت ساترن ۵ مقایسه کنید.

برای درک بهتر این موضوع، باید بدانید که حدود ۹۰ درصد از تاریخ ۵۵ میلیون ساله نهنگ‌ها طول کشید تا آن‌ها به اندازه‌های بزرگی برسند که ایکتیوسورها در یک درصد ابتدایی تاریخ ۱۵۰ میلیون ساله خود به آن رسیدند. لارس اشمیتز، پژوهشگر ارشد مطالعه و دانشیار زیست‌شناسی در کالج اسکریپس در کالیفرنیا به لایوساینس گفت:

۱۷۰ - ترکیب شکافت و همجوشی هسته‌ای

اوارین می‌توانست در مدت چهارهفته به مریخ برسد؛ این درحالی است که ناسا در برنامه‌ریزی‌های کنونی خود برای رسیدن به مریخ با راکت‌های شیمیایی، روی سفرهای ۱۲ ماهه متمرکز شده است. رسیدن به قمرهای سیاره‌ی زحل نیز به کمک اوراین در مدت هفت ماه امکان‌پذیر بود؛ اما راکت‌های شیمیایی برای رسیدن به چنین مقاصدی به حدود ۹ سال زمان نیاز دارند. شایان ذکر است که رساندن انسان به مقاصد دوردست در فضا تنها مأموریت در نظر گرفته شده برای اوراین نبود؛ این فضاپیماهای غول‌پیکر، در صورت نیاز می‌توانست به عنوان ابزاری دفاعی برای جلوگیری از برخورد سیارک‌ها با زمین نیز مورد استفاده قرار گیرند.

دلیل این مسئله این است که در راکت‌های کنونی هزاران لیتر سوخت حمل می‌شود تا محموله‌ی محدودی به فضا ارسال شود. هرچند تلاش شده تا در نسل‌های مختلف راکت‌های شیمیایی میزان مصرف سوخت تا حدی کاهش پیدا کند؛ اما این پیشرفت‌ها تدریجی بوده‌اند و نتوانسته‌اند انقلابی در زمینه‌ی سفرهای فضایی ایجاد کنند. مشکل اصلی این است که راهکار اصلی برای افزایش محموله‌ی راکت‌های شیمیایی افزایش میزان سوخت حمل شده است؛ اما افزایش سوخت نیز باعث سنگین‌تر شدن راکت و بیشتر شدن مصرف سوخت خواهد شد.

نمونه‌ی آزمایشی

برای دانستن اهمیت استفاده از ویژگی‌های کوانتومی ذرات نور، باید در مرحله اول با نور آشنا شویم. ذره بنیادین نور یا همان فوتون در میدان الکترومغناطیسی حرکت می‌کند که این میدان از دامنه میدان الکتریکی عمود بر مسیر و از دامنه میدان مغناطیسی با ۹۰ درجه تفاوت تشکیل شده‌ است.

۳۰۰

در مرحله‌ی اولیه‌ی سرعت‌گیری دیدالوس که ۳.۸ سال به‌طول می‌انجامد، انفجارهای هسته‌ای کوچک با نرخ ۲۵۰ انفجار بر ساعت انجام می‌شوند. پس از این مرحله، سرعت دیدالوس به بیش از ۱۲ درصد سرعت نور می‌رسد و می‌تواند در مدت ۴۶ سال مسافتی در حدود ۶ سال نوری را طی کند. بر اساس محاسبات انجام شده، تکانه‌ی ویژه‌ی دیدالوس به ۱ میلیون ثانیه می‌رسد و نیروی پیش‌رانش آن هم بیش از ۷۰۰ کیلونیوتون خواهد بود.

با وجود مسیرها و جدول زمانی متفاوت نهنگ‌ها و ایکتیوسورها در جهت دستیابی به اندازه‌های بزرگ، این دو گروه شباهت‌های اندکی نیز با هم دارند. برای مثال، ارتباطی میان اندازه بزرگ و نحوه شکار وجود دارد: نهنگ‌های عنبر که برای شکار ماهی‌های مرکب غول‌پیکر در آب شیرجه می‌زنند. همچنین، ارتباطی میان اندازه بزرگ و از دست دادن دندان وجود دارد: مانند نهنگ‌های بزرگ که دندان ندارند و ساختارهای درون دهان دارند که غذای موجود در آب را فیلتر می‌کند. اشمیتز گفت:

در دوره‌ی طراحی اوراین، دانشمندان با مشکلات مختلفی روبه‌رو می‌شدند؛ هرچند که برای هر مشکل راه‌چاره‌ای اندیشیده شد. یکی از مشکلات اصلی مرتبط با اوراین، بازده پایین این کشتی‌های فضایی بود. به این دلیل که انفجارهای هسته‌ای خارج از بدنه‌ی اوراین و در محیطی باز انجام می‌شد؛ بخش قابل توجهی از انرژی تولید شده هدر می‌رفت و تنها کسری از آن صرف پیش‌رانش می‌شد.

در دهه‌ی نود میلادی شاهد معرفی ایده‌‌ی جدیدی در زمینه‌ی پیش‌رانش پالس هسته‌ای بودیم. این طرح که مدوسا نام داشت همچون پروژه‌ی اوراین از انفجارهای هسته‌ای در محیط باز استفاده می‌کرد؛ اما تفاوت در این است که مدوسا به‌جای صفحه‌ی فشار از قطعه‌ای موسوم به «بادبان» استفاده می‌کند.

۰.۳۵ مدوسا

۱۳۰۰

تکامل اندازه بدن بزرگ در ایکتیوسورها درمقایسه‌‌با نهنگ‌ها بسیار سریع‌تر اتفاق افتاد. منحنی‌ها روند بزرگ‌ترین اندازه بدن را نشان می‌دهد که براساس درصد بزرگ‌ترین اندازه‌ای که تاکنون برای ایکتیوسورها و نهنگ‌ها به دست آمده است، نشان داده شده است. در آغاز، شیب منحنی ایکتیوسور بسیار بیشتر از شیب منحنی مربوط به نهنگ‌ها است.

۸۸۰ مهندسی بی‌نهایت؛ بوگاتی شیرون، محبوب‌ترین ابرخودروی جهان مهندسی بی‌نهایت: رصدخانه آرسیبو، گوش بزرگ زمین

طبق مطالعه‌ای که سال ۲۰۱۲ در مجله‌ی Nature Geoscience منتشر شد، چیزی که موجب می‌شود اندازه بزرگ ایکتیوسورها بسیار چشمگیرتر شود، این است که حدود ۹ میلیون سال طول کشید تا حیات پس از آن انقراض احیا شود. اگرچه، مطالعه سال ۲۰۱۲ نشان داد طی یک تا سه میلیون سال از انقراض جمعی پرمین، تنوع گروهی از نرم‌تنان دریایی به نام آمونیت‌ها به‌شدت زیاد شد. به‌گفته‌ی پژوهشگران مطالعه جدید، به‌نظر می‌رسد دستیابی ایکتیوسورها به اندازه‌های غول‌پیکر تاحدودی ناشی از تغذیه از آمونیت‌ها و کنودونت‌های مارماهی‌مانند بدون آرواره بود که پس از انقراض جمعی فضای اکولوژیکی خالی را پر کرده بودند.

۰.۱۵

جانوران عظیم‌الجثه زیادی در عصر دایناسورها زندگی می‌کردند اما C. youngorum به دلایل متعددی برجسته است. برای مثال، این جانور فقط ۵ میلیون سال پس از انقراض پرمین (مرگ بزرگ) زندگی می‌کرد. انقراض پرمین رویداد انقراض جمعی بود که ۲۵۲ میلیون سال پیش در پایان دوره پرمین رخ داد و حدود ۹۰ درصد از کل گونه‌های جهان را از بین برد.

هرچند پیشینه‌ی تلاش‌های عملی برای پیش‌رانش هسته‌ای به دهه‌های ۴۰ و ۵۰ در قرن بیستم میلادی بازمی‌گردد؛ اما اولین ایده‌های مربوط به استفاده از انرژی حاصل از انفجار برای حرکت اجسام به سمت جلو، به دهه‌ی ۸۰ در قرن نوزدهم میلادی بازمی‌گردد. در این زمان، دانشمندی اهل روسیه به‌نام نیکولای کیبالچین، اولین ایده‌ها را در این رابطه مطرح کرد. یک دهه بعد، دانشمندی آلمانی به‌نام هرمان گانسویند، به‌طور مستقل ایده‌های مشابهی را ارائه داد.

محققان با استفاده از پالس‌های مغناطیسی در تلاش برای معالجه‌ی افراد افسرده هستند. این روش که TMS نام دارد در گذشته برای معالجه‌ی افسردگی مزمن، بهبود حافظه‌ی افراد، کمک به مبتلایان بیماری پارکینسون و کمک به افراد ناتوان برای بازیابی توانایی سخن گفتن استفاده شده است. اما حالا برای اولین بار محققان موفق به نشان دادن نحوه‌ی عملکرد این روش شده‌اند و نتایج حاصل نیز بسیار شگفت‌آور هستند. سارینا ایوابوچی از محققان این پروژه می‌گوید:

-

تنها امید ما این است که تلاش‌های دانشمندان، زمینه‌ساز سفر آیندگان به سیارات و منظومه‌های دوردست باشد. شاید آیندگان در گذر از مقاصد دوردست در فضا، لحظه‌ای نیز از پیشینیان خود یاد کنند؛ کسانی که همواره رؤیای شیرین سفر به دوردست‌ها را در سر می‌پروراندند.

البته از نظر تئوریک رساندن تکانه‌ی ویژه به صدهزار ثانیه نیز امکان‌پذیر است؛ با این حساب، نیروی‌ پیش‌رانش در چنین فضاپیمایی به میلیون‌ها تن می‌رسد و وزن فضاپیما نیز می‌توانست بالغ بر هشت میلیون تن باشد. این اعداد و ارقام بدین معنی بودند که ساختن نمونه‌های کوچک اوراین موجب کاهش بازده می‌شد و در نتیجه دست‌اندرکاران پروژه از ابتدا در اندیشه‌ی ساخت کشتی‌های فضایی غول‌پیکر بودند. با این وجود، حتی نیازی به استفاده از فلزات و مواد سبک‌وزن در ساخت اوراین وجود نداشت و دانشمندان می‌توانستند از هر ماده‌ای برای ساخت اوراین استفاده کنند.

هیولای دریایی که اوایل عصر دایناسورها زندگی می‌کرد، به‌طور غیرمنتظره‌ بسیار بزرگ است و نشانگر این موضوع است که این جانوران ازنظر تکاملی با سرعت بالایی به این اندازه بدن رسیده‌اند. این کشف نشان می‌دهد که ماهی‌خزنده‌سانان یا ایکتیوسورها (گروهی از خزندگان دریایی به شکل ماهی که در دریاهای عصر دایناسورها زندگی می‌کردند) در طول فقط ۲/۵ میلیون سال، به این اندازه عظیم رسیده‌اند.

در آن زمان، از امضای پیمان منع جزئی آزمایشات هسته‌ای توسط ایالات‌ متحده به‌عنوان دلیل اصلی لغو پروژه‌ی اوراین یاد می‌ش. بر اساس این پیمان، انجام آزمایشات هسته‌ای زیرِ سطح زمین، در اتمسفر و در فضا ممنوع می‌شد.

وزن کل فضاپیما یا راکت (تن)

اوراین صرفا پروژه‌ای تحقیقاتی نبود، بلکه General Atomics مصمم بود تا با استفاده از تکنولوژی‌ها و مواد موجود در دهه‌ی ۵۰ میلادی، فضاپیمایی تولید کند که بتواند با سرعتی معادل یک دهم سرعت نور حرکت کند. چنین وسیله‌ای امکان مسافرت به بخش‌های مختلف منظومه‌ی شمسی را فراهم می‌کرد.

ما متوجه شدیم که یک جلسه TMS می‌تواند تغییراتی در شبکه‌های بزرگ مغز، به خصوص در شبکه‌ی مربوط به افسردگی ایجاد کند.

این یافته‌ها قدمی بزرگ برای درک نحوه‌ی تاثیر پالس‌های مغناطیسی بر روی قسمت‌های مختلف مغز هستند. TMS امروز در حال رشد است و نتایج این تحقیق می‌توانند رشد آن را تسریع ببخشد.

دنیای امروزی، دنیای بسیار عجیبی است. روزانه انسان با اخبارهای گوناگون رو‌به‌رو می‌شود که هریک از کشفیات شگفت‌انگیز و تکنولوژی‌های به‌روز خبر می‌دهد. در آینده‌ای نه‌چندان دور، تغییر و تحولات بزرگی در زندگی انسان به‌وجود خواهد آمد و کشفیات و اختراعات امروزی ما را بیشتر به آینده‌ای نزدیک می‌کند که اجدادمان برایمان متصور شده بودند.

اوا ماریا گریبلر نویسنده دیگر مقاله و بوم‌شناس تکاملی از دانشگاه یوهانس گوتنبرگ در آلمان گفت، درمقابل، نهنگ‌ها با خوردن تولیدکنندگان اولیه پربازدهی مانند پلانکتون‌ها بزرگ شدند، اما این‌ موجودات در شبکه‌های غذایی عصر دایناسورها وجود نداشتند.

مشخصات

این هواپیمای کاغذی توسط مهندسین فضایی و با الهام از طرح نوجوان ۱۲ ساله ساخته شده است. Arturo Valdenegro نوجوان ۱۲ ساله‌ای است که هواپیمای کاغذیش در مسابقه مسافت هواپیماهای کاغذی که با شرکت صدها نفر برگزار شده بود، اول شد. مهندسین فضایی براساس طرح این نوجوان یک هواپیمای کاغذی به طول ۱۳.۵ متر و وزن ۳۶۲ کیلوگرم ساختند و آن را با سرعت ۱۵۷ کیلومتر در ساعت به پرواز در آورند.

دیدالوس

۸۰ وزن محموله تا مریخ (رفت و برگشت؛ تن) ساترن ۵ ۱۱۰

راکت افسانه‌ای ساترن ۵ که اولین پرواز خود را در سال ۱۹۶۷ انجام داد می‌توانست محموله‌ای به وزن ۱۴۰ تن را به مدار نزدیک زمین (Low Earth Orbit) منتقل کند؛ اکنون نیز ایلان ماسک مسمم است تا با استفاده از سوخت‌گیری مجدد در مدار، راکت BFR را با محموله‌ای به وزن بیش از ۱۰۰ تن به مریخ برساند. اما اگر فکر می‌کنید این اعداد و ارقام شگفت‌انگیز هستند؛ بهتر است بدانید که عده‌ای از دانشمندان در دهه‌ی ۴۰ و ۵۰ میلادی در نظر داشتند تا با استفاده از انرژی هسته‌ای، کشتی‌های فضایی چندصد تنی را به‌سوی فضا پرتاب کنند.

همان‌گونه که پیش از این گفته شد، برای رسیدن اوراین به مدار زمین بایستی ۸۰۰ بمب منفجر می‌شدند؛ اما صدها انفجار به معنی فرسایش تدریجی صفحه‌ی فشار بود. محاسبات نشان می‌داد که با هر انفجار، یک میلی‌متر از سطح صفحه‌ی فشار از بین خواهد رفت؛ اما در صورت پوشاندن صفحه با نوعی پوشش روغنی، میزان فرسایش به صفر خواهد رسید. جالب اینجا است که این راهکار به‌طور تصادفی کشف شد؛ در یکی از آزمایشات، انگشتان روغنی یکی تکنیسین‌ها با صفحه‌ی فشار برخورد کرده بود و پس از انفجار، قسمت‌های آغشته به روغن از فرسایش در امان مانده بودند.

۳۶

راکتور همجوشی-شکافتی

کشف هیولای دریایی دوران تریاسه به طول ۱۷ متر در نوادا

بخش‌هایی از آزمایشات پروژه‌ی فضاپیمای اتمی اوراین

پژوهشگران برای انتقال هوایی فسیل‌های ایکتیوسور از کوه‌های دورافتاده و ناهموار آگوستا در نوادا به هلیکوپتر نیاز داشتند

۸۵ از مجموعه مقالات مهندسی بی‌نهایت

ایکتیوسورها با سرعت بسیار بیشتری نسبت‌به نهنگ‌ها به اندازه‌های بزرگ رسیدند و این اتفاق زمانی رخ داد که جهان از انقراض ویران‌گری درحال احیا بود (در پایان دوره پرمین). این نشانه‌ای از انعطاف‌پذیری زندگی است و نشان می‌دهد اگر شرایط محیطی مناسب باشد، تکامل می‌تواند با سرعت بالایی اتفاق افتد و حیات می‌تواند دوباره احیا شود.

گلوله‌های فوق‌الذکر درون یک محفظه‌ی احتراق تزریق می‌شوند و از زوایای مختلف مورد تابش لیزر یا دیگر پرتوهای پرانرژی قرار می‌گیرند. گرمای حاصل از این پرتوها تا حدی گلوله‌ها را تحت فشار قرار می‌دهد که موجب شروع همجوشی هسته‌ای می‌شود. حاصل این فرایند، تولید پلاسما با دمای بالا در کنار انفجاری بسیار کوچک است. این پروسه باید درون یک آهن‌ربای الکترونیکی بزرگ انجام شود و این آهن‌ربا در عمل موتورِ راکت را تشکیل می‌دهد. پس از شروع واکنش، آهن‌ربای الکترونیکی گازهای داغِ تولید شده را به سمت خروجی موتور منتقل می‌کند تا با خروج آن‌ها نیروی پیش‌رانش لازم تولید شود. البته بخشی از انرژی تولید شده هم می‌تواند برای فعال نگه‌داشتن دیگر اجزاء راکت و فضاپیمای متصل به آن مورد استفاده قرار گیرد.

شتاب ایجاد شده در نتیجه‌ی برخورد پلاسما به صفحه‌ی فشار، می‌تواند تا ۵۰ هزار برابر بیش از شتاب گرانشی زمین باشد و به این دلیل که تحمل چنین سطحی از شتاب برای انسان‌ها امکان‌پذیر نیست، مجموعه‌ای از ضربه‌گیرها مورد استفاده قرار می‌گیرند تا شوک حاصل از انفجار را جذب کرده و سرنشینان را از صدمات احتمالی حفظ کنند. این ضربه‌گیرها تغییرات لحظه‌ای تکانه را جذب می‌کنند و سرنشینان صرفا تغییرات تدریجی در تکانه را احساس می‌کنند.

از طرفی دیگر TMS نیاز به دارو نداشته و این روش پس از تنها یک جلسه اثرات مثبت خود را نشان می‌دهد. به علاوه تحقیق جدید نحوه‌ی عملکرد این روش را نیز به وضوح به نمایش می‌گذارد.

-

پس از توسعه‌ی اولین نمونه اولیه از این خودروی برقی در سال ۲۰۱۹، سیتی ترانسفورمر خودروی آماده تولید را مدتی قبل در نمایشگاه IAA Mobility مونیخ امسال معرفی کرد. این شرکت قصد دارد تولید سری‌های کوچک را برای مشتریان شرکتی در سال ۲۰۲۲ و پس از تأیید خودرو برای استفاده در جاده دسته‌بندی L7e اتحادیه اروپا آغاز کند. پس از آن، سیتی ترانسفورمر قصد دارد تولید خود را از طریق مشارکت‌ها افزایش بدهد و اولین خودروهای سفارش داده‌شده را در سال ۲۰۲۴ به مشتریان تحویل بدهد. اکنون امکان پیش‌سفارش و رزرو این خودرو با پرداخت مبلغ ۱۲,۵۰۰ یورو (تقریباً ۱۴,۶۵۰ دلار آمریکا) با ۱۵۰ یورو تخفیف فراهم است و احتمالا قیمت نهایی به حدود ۱۶ هزار یورو (تقریباً ۱۸,۷۵۰ دلار آمریکا) برسد.

در حال حاضر در مورد این بیماران از روشی به نام ECT استفاده می‌شود که شوک الکتریکی به مغز وارد کرده و عوارض جانبی مانند از دست رفتن حافظه را نیز با خود به همراه دارد. به علاوه در حال حاضر دانشمندان از نحوه‌ی عملکرد ECT نیز اطلاع دقیقی ندارند.

اما پیشنهادهای عمومی برای استفاده از انرژی هسته‌ای جهت پیش‌رانش اولین بار توسط استنوی‌سواف اولام و فردریک رینز (فیزیکدان آمریکایی) ارائه شدند. حدودا یک دهه بعد، پروژه‌ی اوراین (Orion) در شرکت General Atomics و تحت رهبری تد تیلور (فیزیکدان آمریکایی) و فریمن دایسون کلید خورد. هدف General Atomics کنترل انرژی هسته‌ای برای ساخت سفینه‌های فضایی بزرگ و سریع بود؛ آن‌ها امیدوار بودند تا از تجربیات General Dynamics که در آن زمان به‌عنوان شرکت مادرِ General Atomics شناخته می‌شد و تجربیات زیادی در ساخت زیردریایی‌ها داشت، برای ساخت کشتی‌های غول‌پیکر فضایی استفاده کنند.

اما علاوه بر مشکلات فنی، چالش‌های اخلاقی نیز به مشکلی برای دست‌اندرکاران پروژه‌ی اوراین تبدیل شده بودند. ارسال یک فضاپیمای اتمی به منطقه‌ی مغناطیسی پیرامون زمین مایه‌ی نگرانی بسیاری از دانشمندان و حتی مردم عادی می‌شد. علاوه بر این، بر اساس برخی محاسبات، بارش رادیواکتیو حاصل از هر پرواز اوراین می‌توانست موجب مرگ یک الی ۱۰ نفر شود؛ هرچند بعدها صحت این محاسبات مورد انتقاد قرار گرفت.

همان‌گونه که در ابتدا ذکر شد، پیش‌رانش پالس هسته‌ای با کمک بمب‌های اتمی کوچک صورت می‌گیرد؛ اما جالب اینجا است که در جریان پروژه‌ی اوراین، بمب‌های کوچکی ساخته شدند که اجازه می‌دادند انرژی حاصل از انفجار در جهت خاصی و با ساختاری استوانه‌ای شکل منتشر شود. جهت‌دهی انرژی باعث می‌شد تا از تلف شدن انرژی حاصل از انفجار جلوگیری شود. این بمب‌های ویژه باعث می‌شدند تا تکانه‌ی ویژه‌ی فضاپیمای اوراین به ۶ هزار ثانیه برسد؛ چنین رقمی سیزده برابر بیشتر از تکانه‌ی ویژه‌ی موتورهای مورد استفاده در شاتل‌های فضایی است. جالب‌تر اینکه با توجه به شباهت مکانیزم رهاسازی بمب‌ها به ماشین‌های فروش خودکارِ نوشیدنی، در طراحی سیستم رهاسازی بمب‌ها از شرکت کوکا کولا کمک گرفته شد.

وزن محموله تا زحل (رفت و برگشت؛ تن)

ساز و کار مدوسا این‌گونه است که ساختاری شبیه چترنجات (یا همان بادبان) در قسمت جلوی فضاپیما قرار می‌گرد؛ بمب‌های کوچک نیز به‌سوی این بادبان حرکت می‌کنند و در نزدیکی آن انفجار صورت می‌گیرد. شوک حاصل از انفجار موجب حرکت بادبان به سمت جلو خواهد شد و فضاپیما نیز که به بادبان متصل است به سمت جلو کشیده می‌شود.

پیش از این وقتی از پیش‌ران‌های گرماهسته‌ای صحبت می‌کردیم، به این مسئله اشاره کردیم که کارایی راکت‌ها توسط مؤلفه‌ای به‌نام تکانه‌ی ویژه (Specific Impulse) تعیین می‌شود و افزایش تکانه‌ی ویژه به‌منزله‌ی افزایش کارایی راکت‌ها است. میزان تکانه‌ی ویژه برای راکت‌هایی همچون ساترن ۵ معادل ۴۲۰ ثانیه است و برای راکت‌های گرماهسته‌ای ممکن است تا ۹۰۰ ثانیه افزایش یابد. اما با استفاده از پیش‌رانش پالس هسته‌ای، این مؤلفه می‌تواند تا شش‌هزار ثانیه افزایش یابد؛ هرچند که از نظر تئوریک می‌توان این رقم را به ۱۰۰ هزار ثانیه نیز رساند. با کمک چنین پیش‌ران‌هایی، مدت زمان لازم برای سفر به مریخ در حدود چهار هفته خواهد بود؛ این در حالی است که ناسا در نظر دارد تا با راکت‌های شیمیایی در مدت ۱۲ ماه به مریخ برسد.

وزن محموله تا ماه (تن)

وزن محموله‌ی راکت‌های شیمیایی به مدار نزدیک زمین

مهندسی بی‌نهایت: کشاورزی هوشمند و تغذیه پایدار مشکلات و راهکارها

در پیش‌رانش پالس هسته‌ای، سفینه‌ی فضایی تعداد زیادی بمب‌های هسته‌ای کوچک را با خود حمل می‌کند. در قسمت تحتانی سفینه، صفحه‌ای مقاوم موسوم به «صفحه‌ی فشار» وجود خواهد داشت و این صفحه نیز دارای خروجی کوچکی برای رهاسازی بمب‌های کوچک خواهد بود. در فواصل زمانی مشخص، این بمب‌های کوچک از انتهای سفینه خارج شده و منهدم می‌شوند؛ در نتیجه‌ی انفجار، ماده‌ی پیشران به شکل پلاسما با سرعت بالایی به سمت صفحه‌ی فشار حرکت می‌کند و موجب حرکت سفینه به سمت جلو می‌شود.

قطر (متر)

با وجود اینکه نزدیک به شش دهه از پرواز اولین انسان به‌سوی فضا می‌گذرد؛ اما هنوز هم برای رسیدن به فضا از راکت‌های شیمیایی استفاده می‌کنیم. اگر وزن محموله‌ی حمل شده توسط راکت‌های دهه‌ی ۶۰، همچون ساترن ۵ را با راکت‌های مدرن امروزی همچون آریان ۵، فالکون هوی و آنگارا A5 مقایسه کنیم، می‌بینیم که پیشرفت چندانی در زمینه‌ی وزن محموله‌ی راکت‌ها حاصل نشده است. جالب‌تر این که حتی راکت‌های آینده همچون SLS و BFR هم از نظر محموله‌ی حمل شده پایین‌تر از ساترن ۵ قرار می‌گیرند.

۱۰٫۰۰۰

اما سیتی ترانسفورمر بر خلاف رنو توئیزی می‌تواند عرض خود را کاهش بدهد و آن‌قدر باریک شود که در خیابان‌های قدیمی شهر و حتی کوچه‌های تنگ بپیچد و در پارکینگ‌های بسیار کوچک برای وسایل نقلیه دیگر قرار بگیرد. شاسی با عرض قابل تنظیم، چرخ‌ها را تا حدی به هم نزدیک می‌کند که عرض کلی خودرو به ۱۰۰ سانتی‌متر برسد. این تنظیم را می‌توان در شرایطی که خودرو در حال حرکت است، انجام داد و به رانندگان این امکان را می‌دهد تا بین حالت مانور شبیه دوچرخه‌سواری و ثبات چهارچرخ محرک حرکت کنند.

هر فردی که تابه‌حال در پارکینگ‌های شهرهای بزرگ و کوچک یا در خیابان‌های مرکزی شهرهای کوچک و متوسط گردش کرده باشد، حداقل یک‌ بار به این فکر افتاده است که آیا خوب نیست اگر خودروی من بتواند برای قرار گرفتن بین دو خودروی پارک‌شده، کوچک شود؟ به نظر می‌رسد چنین کاری اکنون می‌تواند انجام شود؛ حداقل اگر خودروی شما کاملاً جدید و طراحی‌شده توسط شرکت سیتی ترانسفورمر (City Transformer) باشد. به گزارش نیواطلس، این خودروی الکتریکی کوچک ۲٫۵ متری روی شاسی جمع‌شونده سوار شده است که باعث می‌شود چرخ‌ها برای ثبات بیشتر رانندگی در سرعت، به بیرون و برای پارک کردن یا حرکت در فضاهای تنگ به سمت داخل رانده شوند و خودرو تنها بخشی از یک فضای استاندارد پارکینگ را اشغال کند.

فرایند کلی کارکرد پیش‌رانش پالس هسته‌ای به‌حدی ساده‌ است که برخی دانشمندان از این ایده به‌عنوان حل کردن مشکلات علمی با «چکش» یاد می‌کنند. در انتهای جنگ جهانی دوم، مردم به چشمان خود دیدند که بمب‌های اتمی چه قدرت ویرانگری دارند؛ اما برخی از دانشمندان در اندیشه‌ی کنترل این قدرت عظیم و استفاده از آن برای برخی کاربردهای نوین بودند. یکی از این کاربردها استفاده از بمب‌های هسته‌ای برای ساخت سفینه‌های فضایی بود که امکان سفرهای بین‌سیاره‌ای را فراهم می‌کردند.

پژوهشگران دریافتند که با جمجمه‌ای به‌طول تقریبا دو متر، طول بدن C. youngorum بالغ می‌توانسته به ۱۷ متر یا بزرگ‌تر از یک نیمه تریلر برسد. زمانی که این جانور ۴۵ تُنی زنده بود، در اقیانوس جهانی پانتالاسا در سواحل غربی آمریکای شمالی زندگی می‌کرد. براساس اندازه و شکل دندان‌ها، C. youngorum احتمالا ایکتیوسورهای کوچک‌تر، ماهی و احتمالا ماهیان مرکب را می‌خورد.

۱۵۴

پژوهشگران با استفاده از لیزر، الکترون‌ها را از اتم‌های هیدروژن و هلیم دور کردند و توانستند سرعت گروه پالس‌های نوری را با استفاده از منبع دوم نور تغییر دهند. آنان با تنظیم و دست‌کاری ویژگی‌های پالس توانستند سرعت را کم یا بیشتر کنند. این اتفاق به‌دلیل نور قطبی‌شده و انکسار میدان‌ پلاسما افتاده است؛ وگرنه سرعت ذرات نور انفرادی تغییر نمی‌کند؛ حتی اگر بتوان سرعت گروهی آن‌ها را افزایش داد.

سازوکار مدوسا

۸۰۰

مقایسه‌ی اندازه‌ی دیدالوس با ساترن ۵

خرید ارزان محافظ ولتاژ پالس کنترل مدل PCC100 مناسب برای کامپیوتر به طول 1.8 متر در بین فروشگاه های اینترنتی و فیزیکی ایران

ارزان ترین قیمت محافظ ولتاژ پالس کنترل مدل PCC100 مناسب برای کامپیوتر به طول 1.8 متر در بین فروشگاه های اینترنتی ایران و قیمت جهانی محصولات برای مقایسه